Uit een tulpenbol bloeit geen roos
Op 23 mei hebben we het even niet over de kinderen gehad. Niet omdat ze er niet toe doen – integendeel – maar omdat we beseften: als wij als team niet stevig staan, kunnen we ook niet de veilige haven zijn die elk kind nodig heeft in die oh zo belangrijke eerste levensfases.
Onder begeleiding van
Ben Poelmans van Amazing Cultures namen we de tijd om te kijken naar onszelf. Wie ben ik? Wat is mijn kernwaarde? Wat voedt mij? Waar liggen mijn twijfels? Welke angsten en overtuigingen draag ik met me mee? Wat zijn mijn unieke talenten? De hele oefening is opgebouwd aan de hand van de metafoor van een bloem, wat het voor iedereen tastbaar maakt. Door de veilige context en de rustige aanpak, kon elk teamlid weer in contact komen met haar unieke zelf.
Zien met échte ogen
Wat daardoor ontstond, was magisch… Door een terugkeer naar de essentie van ons zijn, ‘shifte’ de energie voelbaar. We zagen elkaar opnieuw – met échte ogen. Zoals we vanzelfsprekend contact maken met kinderen, met nieuwsgierigheid, warmte, mildheid en openheid, deden we dat nu ook bij elkaar.
Er ontstond een diepe verbinding: tussen wie ik ben en wie jij bent, tussen mijn verhaal en dat van jou. En in die verbinding kwamen we opnieuw uit bij onze gezamenlijke kern: ZORG. Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor onszelf én elkaar.
Zelfzorg als teamverantwoordelijkheid
Wat duidelijk werd: zelfzorg is geen luxe. Het is een gedeelde verantwoordelijkheid. In een warm teamveld help je elkaar om zorg te dragen voor jezelf. Je ondersteunt, je luistert, je vangt op. En precies daardoor wordt onze kinderopvang nog meer een warme, organische plek – niet alleen voor kinderen en hun ouders, maar ook voor collega’s.
Een uniek offer aan het team
We sloten het traject af met een symbolisch ritueel: elk teamlid bracht een “uniek offer” aan het team. Iets van zichzelf, iets dat het team sterker maakt. Een talent, een intentie, een gebaar. Geen grote woorden, wel diepe betekenis. Door dat te vieren, ontstond er niet alleen een gevoel van verbondenheid, maar ook een hernieuwde fierheid op wie we zijn als team en wat we elke dag doen.
Waarom we het écht doen
Dit alles bracht ons terug bij de kernvraag: waarom doen we dit werk eigenlijk? En het antwoord is helder. Omdat we geloven in zorg als fundament. Omdat we kinderen een geborgen start in het leven willen geven. En omdat we weten: dat lukt alleen als ook wij als volwassenen gezien, gedragen en verbonden zijn.
Dus ja, de 3-seconden babbeltjes blijven bestaan – soms is er gewoon niet meer tijd. Maar daaronder leeft nu een stevige bodem van échte verbinding. En dat maakt alle verschil.
We doen met
Plusj dan ook graag een warme oproep aan alle teams die voor kinderen zorgen om hier samen in te duiken, de meerwaarde is onschatbaar!